Kłamstwo czy fantazja?

Często zdarza nam się słyszeć od naszych pociech niestworzone historie o pewnych osobach czy sytuacjach, które miały miejsce w przedszkolu lub w domu. Rodzic zastanawia się czy wszystkie te opowieści są kłamstwem. Trudno tu mówić o kłamstwie, gdyż dziecko nie mówi tego świadomie z chęcią wprowadzenia rodzica w błąd.U dzieci w wieku przedszkolnym raczej nie mamy do czynienia z kłamstwem. Kiedy pytamy dziecko „Czemu masz brudną koszulkę”, a ono odpowiada, że „miś Uszatek mnie przewrócił”, to nie jest kłamstwo, a jedynie próba wytłumaczenia się z trudnej dla dziecka sytuacji.

Życie małych dzieci, które dopiero uczą się w nim funkcjonować nie jest wcale takie łatwe. Odnoszą one wiele porażek na swojej drodze, nie potrafią same zawiązać sznurowadeł, zapiąć suwaka czy pojechać na dwukołowym rowerku. Fantazjowanie i marzenia są dla nich ratunkiem od ciągłego poczucia porażki i nieudolności.

Dzieci kilkuletnie czasami kłamią, gdyż uznają to za środek do osiągnięcia celu, jakiegoś marzenia, np. opowiadają, że „Michał na urodziny dostał nowy zestaw klocków Lego”.

Zdarza się również, że dzieci mogą opowiadać nam historie o nauczycielach czy też rodzicach, którzy je biją bądź inne opowieści od, których włosy stają dęba. Związane jest to, również z tym, że dzieci w tym wieku jeszcze nie odróżniają fikcji od realnego świata. W przedszkolu rozmawiają ze sobą i wymieniają się swoimi opiniami. Usłyszane opinie i wrażenia często pokrywają się z ich własnymi wyobrażeniami. W takiej sytuacji dzieci tworzą swoją własną wersję wydarzeń.

Tego typu informacje są dla nas niepokojące i zawsze warto upewnić się czy oby na pewno nie są one wymysłem dzieci.

Starszym dzieciom zdarza się czasem kłamać, aby uniknąć konsekwencji swojego zachowania np., „To Ania zbiła szybę w oknie. Nie ja” Sytuacje takie mogą wynikać ze zbyt restrykcyjnego podejścia rodziców do zachowania dziecka. Dziecko po prostu boi się przyznać do prawdy, gdyż wie, że spotka je za to kara. Kolejna przyczyną nieprawdomówności u starszych dzieci jest chęć zaimponowania w towarzystwie rówieśników. Starają się pokazać z „lepszej strony” bądź sprostać oczekiwaniom otoczenia.

Zwalczanie nieprawdomówności musi wiązać się ze wzajemnym poczuciem zaufania i szacunku. Zbyt surowe podejście wychowawcze rodzica do dziecka może spowodować jedynie nasilenie się tego zjawiska. Istotne, jest aby dziecko było częściej chwalone niż karcone. Wszystkie prawidłowe relacje musza opierać się na wzajemnym szacunku i zaufaniu.